Korte vertèlsels.
Bij deze wil ik U laten genieten van de belevenissen van de mensen uit mijn vroegere omgeving in Eindhoven - Gestel. En dan met name van de mensen in de Palingstraat, waar ik ben geboren. Het is een straat die je nu niet veel zal tegenkomen.
Of zu as ik aalt zee: 't schònste straotje van hul de wìrreld: 't Pollingstraotje.
Lees en geniet van de belevenissen van al die mensen zoals:
Zoopoe, Kee en Harry, M'rie en Sjaak, Oome Toon de Schoenpees, Oome Nol en Tante Mien, Giel de Pin, de gebroeders Bùmkes, de femielie Vùggeltjes, Kuuleke Wip, Anna, d'n Dikke Botterham, Driek de Muis, Tòntje Welten, Sjaak van Tuyl, Zoopoe, Oome Janus, Piet Tròst, Nard van Pelt, Sien Boogers, Bakkertje van Bree, Laang Tinie Tol, Harry Bijnen, Klimmetieneke van Baokel, 't Zìws wèfke, Tinus van Dinter en natuurlijk Sjakkie Tournooi, Toon Vosters en al die andere..
Hennie.
Schùlleke trìtse.
by Unknown - 08:31 on 08 February 2012
We gaon schùlleke tritse.’ zee Jan van Bree van ’t bèkkertje. Unne sloewt opgezocht waor ijs op lag en daor gong Jan ’t uurste. Unne anloewp, zunne voewt op ’t ijs gezet en zu naor d’n overkant van de sloewt. Mar ’t ijs krakte nog gin ins. En daor gong de volgende en wir ien en zu gong da mar dur, en net toen Sjakkie Toernooi an de beurt waar krakte ’t ijs en d’r liet unne ijsschots los. ‘We hebbe hum.’ riep Noudje Troost. ‘Nou wor ‘t spannend.’ ’t Waar unne ijsschots van wel tien centimeter dik en van zunne halve mìtter bried en unne halve mìtter laang. Ik waar d’n uurste die d’r over moes. Ik nam unne anloewp sprong en treide mi munne linker voewt op dieje schots en mì munne rechtervoewt wir an d’n ovverkant op de slòtkant. ’t Waar gelukt gin natte voewt. En dan kwam Peter Troost en nog ’n par aander. Toen waar ‘laang’ Tinie Tol an de beurt. Da waar zunne lange schrale en ’n par jaor aauwer as wij en hij zou dè wel ’s efkes vurdoewn, dè schulleke tritse. Want dè kon ie. ‘Kekt mar oit da ge nie mi oew bìn in de kneup komt.’ riep Sjakkie Toernooi nog. Mar ’t waar al te laat; ‘laang’ Tinie nam ’n anloewp en net toen ie bè de sloewtrand waar schoof ie weg. ‘Laang’ Tinie dan, nie dieje sloewtrand. Hij schoof zu naor beneeje in de sloewt, en bekant hullemol onder ’t ijs. Hij wier d’r gaauw dur ’n par groewtere lummels oit ’t watter getrokke op ’t dreuge. Mar wa hattie ’t kaauw, hij ston te reere as ’n rietje. ‘Dejuu wa is ie nat en kaauw,’ zee Jan van Siene. We zaage ‘laang’ Tinie alling wit worre, z’n klirre, z’n haor, z’n fruut. ‘We doen ‘m gaauw hois op an, anders vat ie daalek nog ’n klèts.’ zi Frans Vogels. Twie van de groewtere viete ‘laang’ Tinie op en droege hum over de zwarte pad, langs Tontje Welten, over d’n overweg, ons polling-straotje in. ’t Waar wel ’n hulle optocht z’n twintig opgeschoewte jong en twie d’r van droege d’r nog inne, die stijf bevrorre waar. Oe, wa dee vrouw van Tol lìllek toen we ‘laang’ Tinie tois brochte. Ze gong zu tekeer da iederien in ’t pollingstraotje kwaam kijke wa dè ‘r gebeurd waar. En wa denkte? We moese ammol naor binne. Ieder naor z’n eige hois. Niks mir slibbere of schùlleke tritse, nì, binne blijve en d’r nie mir oit. ‘Ge had mi z’n alle goewd kenne verzuipe’ ha ons Moeder gezeed.
(Gedeelte uit het verhaal: ijsvrij, uit het boek: 't Pollingstraotje, door Hennie de Groot)
Add your comment