Korte vertèlsels.
Bij deze wil ik U laten genieten van de belevenissen van de mensen uit mijn vroegere omgeving in Eindhoven - Gestel. En dan met name van de mensen in de Palingstraat, waar ik ben geboren. Het is een straat die je nu niet veel zal tegenkomen.
Of zu as ik aalt zee: 't schònste straotje van hul de wìrreld: 't Pollingstraotje.
Lees en geniet van de belevenissen van al die mensen zoals:
Zoopoe, Kee en Harry, M'rie en Sjaak, Oome Toon de Schoenpees, Oome Nol en Tante Mien, Giel de Pin, de gebroeders Bùmkes, de femielie Vùggeltjes, Kuuleke Wip, Anna, d'n Dikke Botterham, Driek de Muis, Tòntje Welten, Sjaak van Tuyl, Zoopoe, Oome Janus, Piet Tròst, Nard van Pelt, Sien Boogers, Bakkertje van Bree, Laang Tinie Tol, Harry Bijnen, Klimmetieneke van Baokel, 't Zìws wèfke, Tinus van Dinter en natuurlijk Sjakkie Tournooi, Toon Vosters en al die andere..
Hennie.
Onzen Piet...
by Hennie de Groot - 12:26 on 24 April 2017
Onzen Piet…
Kuuleke Wip ha aachter z’n hois in ’t Pollingstraotje òk ’n vòggelkòi. Daor zaate van allerhaande vùggeltjes in, sijskes putterkes, vinken, mìrrels, zebravinkskes, vanalles ha-t-ie in z’n kòi, Ja hij gonk dik in d’n bimd vuggeltjes vange, allinnig ha’n ze in d’n bimd gin knaaries. En die zou ie zu gèr in z’n kòi hebbe. ‘Voojèrre moete zegge,’ ha hun Anna gezeed, ‘da klinkt deftiger.’ ‘Ik denk,’ zee Kuuleke Wip, ‘ik denk da’k ’s èrreges ’n kir knaarie vùggelkes gao koewpe, want die zinge zu schòn.’ ‘Da’s goewd,’ ha Anna gezeed, ‘dan ken ik ‘r òk inne in ’n kòike doewn en binne haauwe.’ Zu gezeed zu gedaon, Kuuleke ha ’n adres gevonne waor ze knaaries verkòchte. Hij kocht daor ‘nen par poppe en drie manne. Inne man waar vur z’n Anna binne in ’t kòike. En daor kwam Kuuleke Wip tois mì z’n vùggelkes. ‘Oh, Piet,’ zee Anna, want Kuuleke hiette Piet mi zunne vurnaom, ‘oh Piet,’ zee ze, wa’n schòn vuggelke hèdde vur me mee gebròcht.’ Ja, ’t waar ‘nen knaarie, ‘nen roewije. ‘Da is ‘nen hulle amparte,’ zee Kuuleke teege Anna’s, ‘da’s ’n Russchische knaarie,’da zee dieje vùggelkesverkoewper zèllef en dees knaaries zinge hul schòn’ Anna ha ’t kòike vur d’n knaarie al klaor, zoiver water in ’t bèkske ’n bèkske knaarievùggelkeszaod en onder in ’t kòike schèllepezand. ‘Kèkt ’s Piet wa schòn,’ Ja Kuuleke vond ’t hul schòn. Hij z’n aander knaaries in de groewte kòi gezet en ieder ien tevreeje. En op ‘nen goeie dag stao Kee, die neffe Kuuleke Wip en Anna wònde, de èrpels te schèlle aon d’n aonrecht in d’r wònkeuke, toen Anna in-ins aachterum binnegestùrmd kwaam. ‘Kee, och Kee’ riep Anna, onzen Piet, ochèrm onzen Piet, kom toch ’s kijke.’ Kee verschoewt ‘r weezelek af en zee: ‘Wa is ‘r mi jullië Piet? Vuult z’n eige nie goewd?’’Nee,’zee Anna veul erreger, hij lìt daor mar hul stil.’ Dus Kee, nog efkes M’rie geroewpe en hun gedrieje naor Anna’s Komme ze bè Anna binne zee Kee, ‘Waor is jullië Piet?’ ‘Daor,’ zee Anna, ‘in de goeikàmmer veur.’ Kee en M’rie wa vurzichtig de goeikàmer in bè Anna, mar gìnne Piet. ‘Ik zie jullië Piet nèrreges,’ zee M’rie. ‘Daor vur ’t raom,’ riep Anna. ‘Waor?’ vroeg Kee. ‘In da kòike,’ zee Anna. En daor lag Anna’s knaarie onder in ’t kòike, kei kepot. ‘Wa zal onzen Piet zegge,’zee Anna as daalek mènne Piet kei kepot is?’ Nou Kee en M’rie tooge wir hois op aon, ze wìr zat stof um oover te kletse in ’t Pollingstraotje..
