Korte vertèlsels.
Bij deze wil ik U laten genieten van de belevenissen van de mensen uit mijn vroegere omgeving in Eindhoven - Gestel. En dan met name van de mensen in de Palingstraat, waar ik ben geboren. Het is een straat die je nu niet veel zal tegenkomen.
Of zu as ik aalt zee: 't schònste straotje van hul de wìrreld: 't Pollingstraotje.
Lees en geniet van de belevenissen van al die mensen zoals:
Zoopoe, Kee en Harry, M'rie en Sjaak, Oome Toon de Schoenpees, Oome Nol en Tante Mien, Giel de Pin, de gebroeders Bùmkes, de femielie Vùggeltjes, Kuuleke Wip, Anna, d'n Dikke Botterham, Driek de Muis, Tòntje Welten, Sjaak van Tuyl, Zoopoe, Oome Janus, Piet Tròst, Nard van Pelt, Sien Boogers, Bakkertje van Bree, Laang Tinie Tol, Harry Bijnen, Klimmetieneke van Baokel, 't Zìws wèfke, Tinus van Dinter en natuurlijk Sjakkie Tournooi, Toon Vosters en al die andere..
Hennie.
SPIEGEL....
by Hennie de Groot - 21:11 on 30 January 2017
Spiegel…
Dikke Miena vuulde d’r eigen nie zu goewd, nee, ze hà ammol laast van durre boik. En ’t waar vanonder, za’k mar zegge òk hullemaol schraal. ‘Ge moet ’s naor dokter Sterk gaon,’ ha Miena’s miens gezeed. Die wì ooveral wel raod op. Dus Miena op ‘ne mèrrege naor ’t sprìkuur van dokter Sterk op de Hògstraot. ‘Wa zèn oew klachte, Miena?’ vroeg d’n dokter. ‘Ik heb zun last van munne boik, dokter, ik denk oit; ha’k mar ginne boik.’ ‘En dan,’ zee dokter Sterk, ‘as ge dan saoves zit te eete, dan rolle zu de èrpel in oew bòks. Da’s toch òk nie goewd hè?’ ‘Nee dokter,’ zee Mina. ‘Màr ik zal ’s kijke naor oewe boik.’ zee d’n dokter, ‘klied oew eige mar ’s oit.’ Miena kliede d’r eige oit en d’n dokter bekker heur zu ’s en hij zee, ‘Mar Miena wa zèdde toch dik, ge het oew eige òk hullemaol durgeloewpe, ’t is allings schraol. Ik zal oe wa zallef vurschrèijve en dan moete ’t zèllef goewd in de gaote haauwe en dan oover virtiendaog trugkomme. En ge moet òk wa afvalle, dan gao da mi oewe boik ò’k wel oover.’ ‘Goew dokter,’ zee Miena. Tot oover vìrtiendaog dan.’ Miena gao naor de appeteek ’n tuubeke zàllef haole en tois gekomme smeert ze d’r eige vanondere hullemaol in. En da doe Miena dan vort ieleken dag. Mar nao ’n dag of vier wou ze toch wel ’s weete of dieje zàllef wel gehollepe het. Ze gao vur ‘nen spiegel staon op de slòpkaamer, mar ze ziet nie goewd of ’t gehollepe het, want ze is veul te dik. ‘Witte wa,’ docht ze, ‘Ik gao naor de keuke, leg ’n spiegel op de grond en dan ken ik zu zien of ’t van ondere al aont geneeze is.’ Zu gezeed, zu gedaon. Miena naor de keuke legt ‘ne spiegel op de grond, doewt heur onderbòks oit gaot oover dieje spiegel staon en kèkt. Kumt mee d’n melkboewr aachterum en die zie Miena’s zu staon en dieje miens zee: ‘Mar Miena, wa bènde toch aont doewn?’ ‘Ik heb m’n eige durgeloewpe,’zee Miena en nou ben ik ’t aont bekijke.’ ‘Oeh,’ zee de melkboewr terwijl ie naor beneeje keek, ‘dan kèkt mar oit da ge nie daor nie in da gat valt.’