Tussen de middag ging ik regelmatig met een vriendinnetje bij haar thuis eten in Woensel. Vanuit de Hemelrijken gingen we dan samen op de Solex, via de Kruisstraat, die toen nog kinderkopjes had, naar Woensel, ergens in de buurt van de Berlagelaan.
Hoeveel keer wij met zijn tweetjes tegen de vlakte zijn gegaan weet ik niet meer, maar het was nogal eens raak, vooral met nat weer op die kinderkopjes. Levensgevaarlijk en wij maar lachen en lol hebben. Stelletje giebelgeiten van elastiek.
Niet veel later kwam het Mobyletje.
Groetjes,
Marijke de Groot-Thijssen.

Dit collectors item leende Jan Meurkens even van mij voor het BttS 2006. Inmiddels heeft Hans Banken van Mickey Finn 'm ook al geleend om te oefenen voor BttS 2007! En het ging net zo goed als met Jan. Het werd dus voor 9 december 2007 ook een gloednieuwe basgitaar voor Hans. Die ouwe Egmond inspireert dus wel!! (Ben B)

De typische Shadows-sound komt van de Fender-gitaren die zij gebruikten.
Ook The Shadows Tribute Band heeft er.
Hier mijn eigen "lievelingsbas": een Fender Precision Bass uit
1968, gekocht bij Tinus Gilsing aan de Kempensebaan voor ƒ 600,--! (Ben B)

Vooral The Beatles zorgden ervoor dat tot dan toe relatief onbekende merken in de 60's "sky-high" gingen: VOX-versterkers, Rickenbacker-gitaren, Höfner-bassen en Ludwig drums. Hier Peter van Beekveld's glanzende Ludwig. In vergelijking met nu, waren de drums wat kaal, slechts 1 zgn. tom-tom en 1 slagbekken. Bijna net zoals die van Ringo bij The Beatles.
De gevestigde merken Premier (o.a. gebruikt door Fred bij The Phantoms) en Sonor kregen ineens concurrentie van o.a. Rogers,Gretsch, Slingerland, West End (uit NL)en natuurlijk Ludwig.Inmiddels is de slagwerkmarkt ook overspoeld met Japanse merken. Tama kom je o.a. veel tegen. In december 2007 zaten alle drummers achter de mooie Ludwig van de zoon van drummer Toon van Baalen van Mickey Finn. Tsja, de appel valt niet ver... (Ben B)

John van Iersel stuurde ons deze foto van zijn mooie witte Egmond.
John was in de 60's gitarist bij Cees and his Comets.
Noooit meer wegdoen, John!

De eerste (electrische) gitaar van de meeste gitaristen uit de sixties, was een Egmond,gefabriceerd in Best. Ook Beatles George Harrison en Paul Mc Cartney begonnen met een Egmond.(BB)

Op speciaal verzoek is hier mijn allereerste gloednieuwe auto, een rode Simca 1000 GL uit 1969. Toerenmotor 1000 cc achterin, de neus was een onhandige kofferbak. Door deze onbalans in gewicht was het bij zijwind een dweil op de weg. Om 'm enigszins te stabiliseren, lag er een grote zak zand in de kofferbakruimte. Niet goed voor de banden maar ja, je bent jong en je wilt wat. Wel pittig en je kon er van alles mee, in, op, aan, enz. Een populair wagentje, nieuw ƒ 7950,-- dat, net als o.a.de Fiatjes 850 en 850 coupé, de Renault 8, het lelijk eendje van Citroèn en de Mini veel op de weg werd gezien.In allerlei kleuren, al dan niet met striping of soms versierd met bloemen. Echte flower power! (BB)

Hier een plaatje van de supermooie, druppelvormige VOX-basgitaar van Wim Guns (o.a. The Vitals, That en Formule 5). Een puur collectors item! The Vitals speelden op ons BttS 2007, toen gebruikte ie 'm niet. Wim had zijn zware VOX wel bij zich bij zijn BttS-optreden met Formule 5 in 2008.

In de loop van de sixties ging het geluid van mono naar stereo. USA's Rickenbacker, bekend van de gitaren van The Beatles en The Byrds, bouwde zelfs stereobasgitaren met twee uitgangen/pluggen. Hier een oud plaatje van mijn "blonde 4001 stereo Rick'". (BB)

Hier Ben's USA Fender Jazz-bass met zgn. S1-switch. Jan Meurkens van The Blue Arrows schafte er onlangs ook een in het zwart aan. De voortschrijdende techniek geeft aanzienlijk meer sound- mogelijkheden aan de hedendaagse bassist. Toch gaat er voor mij niks boven mijn sixties-bas: de Fender Precision Bass. Frank Baten van The Shadows Tribute Band heeft er ook in en denkt er precies hetzelfde over. (BB)

Hier een plaatje van mijn Tomos, in 1966 gloednieuw aangeschaft bij Piet Rijnders a/d Stratumsedijk voor ƒ705,- Tuurlijk met voetversnelling, een zweefzadel met rekje, groot achterlicht, ingebogen stuur en pingpong-bel. Die witte Puch-kastjes heb ik er later opgezet. Had ik 'm nog maar... (B.B.)

sixties

gehaakte stropdas
vette kuif
gebruikte Puch
je eerste fuif

met nieuwe jeans
en cola-rum
verdomd
wat was je in je hum

minirok
een mooie meid
je denkt
je raakt je tong nog kwijt

totdat die hand
in je stropdas haakt
verkeerde griet
ribben gekraakt

jouw sixties stempel
in smalle gang
een verloren vlek
op vreemd behang

voor Marijke
maandag 24 augustus 2009

Ad J. van Vegchel

Voor de revival van The Jerseys, BttS 2007, schafte Timo Brouns o.a. een nieuwe Epiphone solid body gitaar aan. Maar uiteindelijk is ie toch weer teruggekomen op zijn oude liefde, zijn Framus TV-gitaar uit 1963, semi hollow-body en lekker licht. Mooi transparant geluid. Timo nam 'm in 1966 over van slaggitarist Roald van der Horst van The Phantoms. Een echt collector's item dus. Nooit meer wegdoen, Timo!

Toen ik in mijn rommellade neusde zojuist kwam ik deze armbanden tegen. Altijd bewaard, zoals zoveel uit die tijd. Het zijn de armbanden die ik rond 1965/1966 vol trots droeg. (Nu krijg ik mijn hand er met geen mogelijkheid meer door. Zouden ze gekrompen zijn???)

Het waren de zgn. "Beatle-armbanden" , de "echte" want er was veel namaak.
Zo blij dat ik ze heb bewaard, samen met die mooie zwart-wit foto's van The Beatles.

Werk in uitvoering
(een schijnbaar logisch verband)

Na diep graven vonden archeologen
in een sonnet van deze dichter
tekenen van menselijke gevoelens.

Vriendschappen, die pragmatisch
werden gesloten, maar ook op
grond van wederzijdse belangstelling.

Zelfs een derde categorie werd ontdekt:
het samen zoeken naar de waarheid.
Ik boog me voorover en stond werkelijk paf.

Snel ging ik koffie zetten,
broodjes smeren en voor aller zekerheid
flessen witte wijn in de koeling.

LaLe

De jaren 50:
Vanuit de Sint Goedelestraat liep ik elke dag naar de Heezerweg, langs de Tivolikerk en het nonnenklooster naar de kleuterschool.Later naar de lagere school, dat was de Sint Josephschool waar nonnetjes in zwarte habijten en witte hartvormige kappen op hun hoofd, lesgaven. Ik was leergierig en de nonnen waren aardig.
Bij warm weer maakten we met de klas een wandeling over de Stratumse Heide en kregen we een sinaasappel voor de dorst.
De Eindhovense kunstschilder Harrie Maas zag mijn moeder over de Rector Baptistlaan lopen en wilde haar schilderen. Ademloos keek ik tijdens de schildersessies toe, mijn negerpop onder mijn arm geklemd. Zo heeft hij mij , toen het schilderij van mijn moeder klaar was, dan ook geschilderd.
Op de Heezerweg waren een paar winkels: op de hoek met de Sint Gerlachstraat een drogisterij waar je voor een dubbeltje een puntzakje drop kon kopen, een tabakszaak die tot zeven uur open was – soms mocht ik met mijn vader mee en dan voelde ik me heel groot - , een klein snoepwinkeltje van de familie van Gool en een groentenhal waar het altijd koud was.
We verhuisden naar de Sint Gertrudislaan, in een buurt die het nieuwe witte dorp werd genoemd. De huizen leken allemaal wit, totdat het sneeuwde. Toen ontdekte mijn moeder dat de architect, Dudok(?), een grapje had uitgehaald: voor elke straat had hij een ander kleurtje door het wit laten mengen, zodat iedere straat zijn eigen pastelkleur had. Geweldig interessant vonden mijn moeder en ik dat. Maar er waren ook mensen die er schande van spraken, een roze straat, foei!
Er kwam een nieuwe winkelstraat op de Heezerweg, “Boulevard Zuid”ging die heten. Deftig!
Bob Houtmans, evenals mijn ouders afkomstig uit Bergen op Zoom, had er een byouteriewinkel en de eigenaar van de brood-en banketzaak was Ben Brekelmans, die ook uit Bergen op Zoom kwam. Zo had mijn moeder er opeens een paar kennissen bij met wie ze een praatje kon maken.De De Gruyterwinkel met de prachtige tegeltableaus, het “Snoepje van de Week” en de lange wachttijden voor de toonbank maakte veel indruk op mij. Maar de aantrekkelijkste winkel was voor mij Brouwers, huishoudelijke artikelen en …speelgoed.
Rond Sinterklaas stak ik op de terugweg van school naar huis elke dag even de Heezerweg over om in de étalage te kijken. En droomde van en hoopte op die mooie pop die vooraan links in de étalage stond, met haar gezichtje tegen de ruit, net als ik. Ze kostte 18 gulden en dat was veel geld voor die tijd.
Op een dag was ze weg. Ik stak de straat niet meer over. Maar op de ochtend van 6 december stond ze op tafel! Met in een sigarenkistje de kleertjes die mijn moeder voor haar gemaakt had. Ik was er zielsgelukkig mee en heb haar altijd bewaard.
Toen ik tien was ging ik naar de Sint Gertrudisschool aan de Piuslaan. Die maakte toen nog geen deel uit van de rondweg maar bestond uit twee ventwegen met daartussen veldjes vol wilde bloemen. In de Meimaand plukte ik er bloemen om bij ons Mariabeeld neer te zetten.
In de winter mocht ik voor het eerst met mijn moeder mee naar de bibliotheek op de Heezerweg. Dat was een ruimte van, denk ik, drie bij drie meter. In een dik boek stonden de titels van de boeken die in een wandkast achter de toonbank stonden. Als je je keuze daaruit gemaakt had haalde de mevrouw van de bieb het boek voor je uit de kast. Voor een dubbeltje mocht je het een week houden.

Anneke Hüsecken-Selder
anneke.huesecken@gmail.com

De jaren 60:
Op de Heezerweg kwam een friteszaak, met een juke-box. Een puntzak friet, een kwartje. Een plaatje draaien, een dubbeltje. Iets verderop kwam een vishandel, Koelewijn. En iets later de eerste Nederlandse rockplaat, “Kom van dat dak af!”.
Aan het eind van de straat stond een winkel waar ik van mijn zakgeld glanzende zwart/wit foto’s kocht van Brigitte Bardot, Cliff Richard en Conny Froboess.
Een nieuw tijdperk was voor mij aangebroken.

Als ik terugdenk aan het Eindhoven van mijn jeugd, zie ik lichte, heldere kleuren. Ik was er kind en tiener, en ik was er gelukkig. Ik woon er al lang niet meer, maar ik kom er zo vaak als ik kan.

Anneke Hüsecken-Selder
anneke.huesecken@gmail.com

Dit vertederende plaatje uit 1965 ontvingen we onder de titel "foto van de goeie ouwe tijd Stad van Gerwen". Helaas is ons niet duidelijk wie de inzend(st)er was. Wel staat vast dat we hier Annie Gilsing en Johan Tobben zien. Johan, de latere zanger van Fashion 66. Mooi plaatje, bedankt!

Het ultieme gevoel van de Sixties
Tieners waren het in de zestiger jaren,
Nu zijn ze kaal of hebben grijze haren.
De dames hebben meer geluk,
Die kopen tubes verf van ’n tientje per stuk.
En smeren de kleurtjes dan in hun haren,
Om op deze wijze hun jeugd te bewaren.

Maar één keer per jaar kan het ze niets schelen,
Dan gaan ze naar het Stadspaviljoen, zoals zovelen.
Naar “Back to the Sixties”, een Eindhovens festival,
Met bandjes en dj’s en een hoop gezelligheid bovenal.

Dus….”don’t forget to remember”,
Iedere tweede zondag in december.
Dan gaan de haartjes los en de buikjes ontspannen,
En worden de “oudjes” door heimwee bevangen.
Op die zondagmiddag hebben ze allen heel even…
Het gevoel of ze hun jeugd weer ’n keertje beleven!

(met dank aan auteur Ad van den Heuvel, www.everyoneweb.com/sixties)

Zeven vette muzikale jaren,
hoe moeten we nu verder varen.
Een keer per jaar een middag vol muziek
en herinneringen ophalen uit de 60s romantiek.
Samen met de bandjes van toen,
die het ook nu nog ontzettend goed doen.
BTTS een muzikaal Eindhovens festijn,
waar de "oudjes"nog even jong konden zijn.
BEDANKT werkgroep van het 60s festijn,
we vonden het al die jaren vreselijk fijn.
Gelukkig kunnen we nog steeds blijven genieten,
van alles wat jullie voor ons achter lieten.
Dankzij jullie 7 festijns in December,
blijven wij allen zeggen.."don't forget to remember".
Alle 7 keer ben ik erbij geweest,
steeds was het weer een grandioos feest.

Thanks and grtzzzz, Ad van den Heuvel
Maart 2013

Vele sixtiestieners van toen hebben er inmiddels in de loop der jaren toch tabak van gekregen. Maar destijds telde je zowat niet mee als je niet rookte. De reclame speelde daar ook gretig op in met pakkende slogans. Tijden zijn inmiddels veranderd, evenals de sigarettenmerken. "Blijf kalm, neem een Dr. Dushkind", je hoort het niet meer. Wel zo gezond!

Ik parkeer mijn fiets met jeugdherinneringen
tussen de voortanden van Ray Davies,

zing mee Gloria
maak van mijn haar een Beatlekapsel
tuit mijn lippen als Mick Jagger
terwijl de hik van Buddy Holly,
die bij Rave On, het ook nog doet
zie ik vanaf het dak,
beneden Peter Koelewijn staan.

Ik zing me een nieuw leven in, misschien wel met een streepjespak of iets anders misleidend
muziek moet er zijn zoals bij de ondergang van de Titanic.

LaLe

Herinner jij ze ook nog? Die klassefuiven in de sixties waar je schuchter binnen stiefelde en na twee sinassen en het eerste de beste langzame nummer de vloer op stoof om te "zwemmen" met jouw favoriete klasgenootje. Samen genietend van de muziek en van elkaar.

Mijn opa van vaders kant heb ik nooit gekend (Petrus Adrianus Roos 8 september 1868 – 19 februari 1946). Hij bestierde voor de Tweede Wereldoorlog een grote chocolaterie in de Rechtestraat in Eindhoven, op de plek waar nu de HEMA is.
Hij begon als haringverkoper, liep met kistjes haring door de binnenstad. Stamboomonderzoek laat zien dat de Rozen veelal ondernemers waren in voedsel en kruidenierswaren. Keihard werken en vroegtijdig overlijden. Mijn opa was daarin een uitzondering, hij werd 77 jaar.
Iets daarvan zat nog in mijn genen. Na de lagere school ging ik naar de detailhandelsschool, haakte na een jaar af en ging werken bij V&D Den Haag, het werd echter het magazijn. Ze noemde het de calculatie… Ik ken dus het gevoel, lopen met een stofjas aan.
De energie en rebellie die de zestiger jaren met zich meebrachten, deden mij die jas uitgooien, maar dit terzijde.
Mijn vader F.A.H.C Roos vertelde mij dat zijn vader de chocoladefabriek Kwatta uit Breda van een faillissement had gered door geld in Kwatta te investeren.
In het laatste kwartier van “Rock Around The Jukebox” in de Autotron vond ik uit de serie “Nostalgische Reclameborden van toen” het bord van Kwatta.
‘Ga nou niet afdingen, want je hebt een verhaal!’
“Men kon destijds deze soldaatjes uitknippen en sparen. Vijf soldaatjes gaven recht op een gratis reep of een tinnen soldaatje. En in de jaren vijftig van de twintigste eeuw kon men voor 100 uitgeknipte soldaatjes het flexibele Kwatta-soldaatje krijgen, dat destijds zeer geliefd was bij kinderen. Hiermee zorgde Kwatta voor de allereerste spaaractie voor choco-ladeproducten. Kwatta was intussen een begrip geworden, een generieke naam voor chocoladerepen.”

Frans Roos, 23-10-2018

De huiskamer was in de 60's het hart van het gezin. Daar luisterde je naar Tijd voor Teenagers of keek je in zwart-wit naar Top of Flop. De huiskamer was zo de bruisende bron van de muzikale vorming van de sixties-tieners die al dan niet met hun oor tegen de luidsprekers zaten om maar niks te missen.

Wat een juweeltje, dat muziekschrift van leerjaar 1965-1966 dat Marijke vandaag terugvond op haar zolder. Op het plaatje hiernaast kun je zien waar ze zoal naar luisterde. Brede muzikale interesse!

Dat Marijke echt een "child of the 60's" is, bewijzen deze pagina's uit haar Werkschrift Muziek van de 1e klas van de ULNO. Luisteren deed je toen nog op Hilversum 1 of 2, natuurlijk, in de huiskamer. Mooie memories!