Gerard van Maasakkers

Brabantse liedjesmaker Gerard van Maasakkers in de Meerse
Ontroering is geen ‘formule’
Lees tien recensies van shows of albums van Gerard van Maasakkers en gegarandeerd dat je in minimaal negen daarvan het woord ‘ontroering’ tegenkomt. De zanger en songschrijver uit het Brabantse Budel strooit allerminst met sentimenten. Het zijn juist de details in zijn liedjes die dat gevoel oproepen.
In de kleedkamer van het Amstelveense Universiteitstheater Griffioen kijkt hij even voor zich uit en knikt dan. ,,Maar dat is natuurlijk niet iets wat ik bewust doe. Het is geen ‘handelsmerk’ dat ik bescherm, of zo. Geen formule. Het zijn details die mij in alle oprechtheid te binnen schieten.’’
Als hij een half uurtje later samen met gitarist Harry Hendriks op het podium staat met zijn voorstelling ‘Allez’, dan zijn er echter weer die momenten dat de rillingen je als luisteraar over de rug lopen. Momenten van herkenning – zelfs als het over situaties gaat die je niet zelf hebt meegemaakt. En bij het beluisteren van zijn platen is dat niet anders.
Neem nu het liedje ‘Koffie’, van zijn meest recente album ‘Lijflied’. Van Maasakkers bezingt hoe hij door het huis van zijn overleden moeder loopt. Het reeds leeggeruimde huis. De spullen zijn al onder de kinderen verdeeld en weggehaald. Alleen bij het gasfornuis, op de vaste plek, ligt nog een doosje lucifers. Dat is het soort details dat bij menigeen een brok in de keel doet schieten.
,,Maar ik zie dat en het ontroert mij zelf ook,’’ zegt de zanger. ,,En als ik dat dat vervolgens oprecht zing roept dat bij anderen blijkbaar hetzelfde op. Het is ook zo herkenbaar. Naast dat doosje lucifers had mijn moeder altijd een borrelglaasje staan waar ze de gebruikte lucifers in deed….’’
Gerard van Maasakkers. Vierenzestig nu. Tuinierszoon uit Nuenen, opgegroeid in de straat waar de Aardappeleters van Van Gogh woonden. Hij zingt er in de voorstelling ‘Allez’ over. Al zo’n vijfendertig jaar geleden nam hij zijn eerste album op. Toen al in het Brabants en muzikaal in de Vlaamse folktraditie van Jan de Wilde en Willem Vermandere. Hij werd er een regionale ster mee.
Toen hij sinds de eeuwwisseling zijn muzikale spectrum steeds meer verbreedde – enerzijds richting chanson, anderzijds met Americana-invloeden – kreeg hij ook boven de grote rivieren voet aan de grond. Van Maasakkers mag dan net zo karakteristiek Brabants zijn als Guus Meeuwis, zijn liedjes bieden wel stof tot nadenken en ze verplichten je niet om mee te wuiven.
Hoewel hij de onderwerpen voor zijn liedjes bij voorkeur dicht bij huis en in persoonlijke relaties tussen mensen zoekt, gaat hij statements niet uit de weg. Zijn kritiek op de katholieke kerk als instituut is onomwonden en hij is open over zijn homoseksualiteit. Maar zonder een specifieke ‘protestzanger’ of ‘homozanger’ te zijn. Dat wil hij beslist niet, zei Van Maasakkers eerder al in interviews.
,,Na mijn toch wat ingetogen vorige programma ‘Lijflied’ was het mijn bedoeling om nu weer eens lekker vol uit te pakken,’’ zegt hij. Maar tot zijn schrik kwamen de liedjes niet. Een writersblock? Hij haalt de schouders op. Het ging gewoon niet. Dat had ik in al die jaren nog nooit meegemaakt. Dus schakelde ik over naar plan B, dat ik in een later stadium ook al had willen uitvoeren: Een concert waarbij ik allerlei personen uit m’n leven weer eens terug haal. Veel liedjes die ik al lang niet gezongen heb en als het ware in het depot van het museum lagen te wachten, aangevuld met drie nieuwe nummers.’’
Terwijl in de ontkerkelijkte samenleving de behoefte aan ‘zingeving’ groeit en televisie en sociale media vooral sentimenten in grote vette klodders bieden, kiezen steeds meer mensen voor een meer subtiele invulling. Het zou een verklaring kunnen zijn voor de nog altijd groeiende populariteit van Gerard van Maasakkers, wiens liedjes ruimte laten voor verbeelding en interpretatie.
,,Ik doe eigenlijk niet veel anders dan wat ik al vijfendertig jaar doe. Maar blijkbaar past het tegenwoordig beter in de tijdgeest.’’
Peter Bruyn
Do 20 feb 2014, De Meerse, Hoofddorp