John Lamers & Cees and his Skyliners
(bron: Wim van de Mark)
John Lamers' muzikale carrière begint op de middelbare school waar hij zingt op klasseavonden en zichzelf begeleidt op de gitaar.
In 1960 komt John Lamers bij een talentenjacht (Cabaret der Onbekenden) in contact met het een jaar tevoren opgerichte Skyline Quartet. John wordt er de zanger van en speelt slaggitaar. De groep herbergt behoorlijk wat muzikale kwaliteit en dat wordt onderkend door de grammofoonplatenmaatschappij. Nog in 1960 nemen ze al hun eerste single op: 'Johnny Go Away', die echter onopgemerkt blijft.
John Lamers en de Skyliners worden in het zuiden de grote concurrenten van Peter En Zijn Rockets, die wel succes met platen heeft. In 1961 komt John Lamers onder contract bij CNR en Addy Kleijngeld uit Helmond wordt zijn producer. Eerst wordt 'My little countess' uitgebracht. Peter Koelewijn weet de groep echter over te halen om Nederlandstalig repertoire te gaan zingen. Dat gebeurt met de volgende single, die voor een nationale doorbraak zorgt: 'Crazy Love'. De plaat belandt in oktober 1961 in de hitparade en verkoopt drie maanden lang zeer goed. Van de plaat wordt ook een Engelse versie uitgebracht, een kunstje dat John Lamers nog een aantal keren zal herhalen.
De landelijke bekendheid zorgt voor optredens ook buiten Eindhoven. Zo staan ze samen met Helen Shapiro en The Blue Diamonds in Blokker. Begin 1962 wordt de volgende single gelanceerd, ditmaal een eigen compositie van John Lamers en gitarist Cees Dingen en ook weer in twee versies: 'Twist a night' en 'Twist vannacht'.
De Engelse versie wordt ook uitgebracht in Duitsland, waardoor John een aanbieding krijgt om in het Duits te gaan zingen. Zijn volgende single 'Good-bye Mariann', een bewerking van James Darrens 'Goodbye cruel world' wordt opgenomen in Berlijn samen met het orkest van Werner Müller en levert hem een tv-uitzending op. Een tweede Duitstalige plaat volgt datzelfde jaar: 'Ein bisschen Schick muss sie sein'.
In Nederland gaat John Lamers aan het werk met strijkers en een achtergrondkoortje, waarmee de klassieker 'Yours' wordt opgenomen. Cees And His Skyliners brengen op eigen kracht het instrumentale 'Rocking to Telstar' uit.
De groep treedt veelvuldig op. In 1963 wordt een vertaling van een Cliff Richard nummer op de plaat gezet, 'Y'arriva' en als de Beatles Nederland veroverd hebben, probeert John Lamers het met hun 'Please please me'. Het coveren van hits gaat daarna door met opnieuw vaak weer een Nederlandstalige en een Engelse versie, zoals met de Trini Lopez-covers 'If I had a hammer' en 'A-me-ri-ca'. Ook in 1963 komt weer een instrumentale single uit van Cees And His Skyliners, 'Bombora', eerder uitgebracht door de Australische groep The Atlantics.
De laatste opname van John Lamers samen met de groep is 'Jongedame', een vertaling van 'Little children' van Billy J. Kramer & The Dakotas. In 1966 scheiden de wegen.
John start een succesvolle solo-carrière bij EMI/Bovema en heeft hits met nummers als 'Ik bewonder jou', 'Costa Brava' en 'Puur pure natuur', een wat frivoler repertoire dan in het eerste deel van zijn muzikale loopbaan. Aan het begin van de jaren 70 moet John Lamers op doktersadvies zijn zangersloopbaan beëindigen, omdat hij problemen krijgt met de stembanden. John Lamers gaat de kost verdienen in de reclamewereld, brengt het tot account executive. Hij werkte ook als PR-man voor een bouwonderneming in het westen van het land, en hij woont nog altijd in Eindhoven. Veel tastbare herinneringen aan zijn muzikale loopbaan bezit hij niet meer.
Cees And His Skyliners brengen in 1969 nog een vokale single uit op Delta: 'Blijf bij mij', die echter weinig doet. Ook drummer Jack Bierens brengt twee singles op de markt met zijn Jack Bierens Band.
In de jaren 70 trad John Lamers weer op met een eigen begeleidingsband: Diggers Goldmine. Naast John bestond de groep uit Pieter van den Boom (gitaar), Dick Stigter (bas), Peter van Breemen (drums) en Ed Verstappen (gitaar). 
